Belić, Aleksandar, srpski jezikoslovac, slavist (Beograd, 15. VIII. 1876 – Beograd, 26. II. 1960). Studirao u Beogradu, Odesi i Moskvi. Od 1899. docent na Velikoj školi u Beogradu; doktorirao 1900. u Leipzigu. Od 1905. izvanredni, od 1919. redovni profesor srpskoga jezika, slavenske filologije i lingvistike. Član Srpske kraljevske akademije nauka, dopisni od 1905, redovni od 1906, generalni sekretar od 1923, predsjednik Srpske akademije nauka i umetnosti 1937–60. Bavio se raznim pitanjima serbokroatistike i slavistike; pobornik srpsko-hrvatskoga jezičnog unitarizma. Proučavao srpske i hrvatske narodne govore. Važni rezultati za proučavanje slavenske akcenatske metatonije na novim čakavskim podacima (Zametki po čakavskim govoram, 1909; Akcenatske studije I, 1914); mnogobrojni radovi iz slavenske poredbene gramatike (na primjer O dvojini u slovenskim jezicima, 1932). Važnija djela: Dijalekti istočne i južne Srbije (1905), O jezičkoj prirodi i jezičkom razvitku (1. izdanje 1941, 2. izdanje 1958), nedovršena Istorija srpskohrvatskog jezika (riječi s deklinacijom, riječi s konjugacijom); školski udžbenici. Autor srpskoga pravopisa (Pravopis srpskohrvatskog jezika, 1. izdanje 1923, posljednje 1952).