geto (tal.), zasebno, odvojeno grad. područje u kojemu su Židovi stanovali slobodno ili pod prisilom. Iako je već na crkv. saboru u Narbonni (1051) izrečena odluka o odvajanju Židova od kršćana, prvi spomen geta u pisanim vrelima bilježi se tek poč. XVI. st. u gradovima sjev. Italije (Venecija). Većina g. imala je zasebni komunalni život. Od ostalog dijela grada g. je bio odvojen zidinama s nekoliko prolaza koji su se noću zatvarali. Najpoznatija geta u eur. gradovima nastala su u Rimu, Veneciji, Firenci, Padovi, Parizu, Varšavi, Moskvi i Pragu, a u hrv. krajevima u Dubrovniku i Splitu. Od kraja XVIII. st. geta, kao društveno odvojeni dio grada, postupno nestaju. U vrijeme II. svj. rata Hitler je, u skladu s nacist. politikom fiz. zatiranja Židova, osnovao g. u Varšavi, Vilnu, Lublinu, Rigi i drugdje. U varšavskom je getu, nakon umiranja od gladi i epidemija, izbio ustanak 1942. koji je, nakon višemjesečnog otpora, okončan potpunim uništavanjem stanovnika. U pren. značenju, g. označava grad. četvrt u kojoj, zbog soc., vjerske ili nac. posebnosti, žive (često izrazito siromašno) pripadnici određene skupine ili manjine.