Karađorđe (Crni Đorđe) (pr. ime i prez. Đorđe Petrović), srp. političar, “vožd” (Viševac, kraj Rače Kragujevačke, 1760-ih godina – Radovanje, kraj Smederevske Palanke, 26. VII. 1817). Ne zna se točno datum rođenja. Sudjelovao u austrijsko-turskom ratu kao vojnik u austrijskim postrojbama (1788). Nakon rata bavio se stočnom trgovinom. Godine 1804. u suradnji s hajdučkim harambašom Stanojem Glavašom započeo pljačkanje hanova i napade na muslimansko stanovništvo oko Topole, a ubrzo je na zboru u Orašcu proglašen glavnim ustaničkim vođom (I. srpski ustanak). Djelovao kao agent ruskih interesa na Balkanu – vojna pomoć omogućila mu je da preuzme od Turaka vlast u Beogradskom pašaluku te ondje uspostavi autokratsku vlast (uzeo naslov verhovnoga vožda). Nakon potpisivanja Bukureštanskoga mira (1812) i povlačenja Rusije iz rata, napustio Srbiju i pobjegao u Austriju prepustivši obranu neorganiziranim ustaničkim postrojbama, koje su u kratkom roku u potpunosti razbijene te je ponovno uspostavljena turska vlast. Nakon internacije u Petrovaradinu i Grazu, otišao u Rusiju pokušavajući je pridobiti za novi rat na Balkanu. Nakon uspjeha II. srpskog ustanka pod vodstvom → Miloša Obrenovića, prešao u Srbiju s ciljem da preotme vlast, ali je to otkriveno te je ubijen po Miloševoj zapovijedi.