Mihael VII. Duka (Mihael Parapinaces), biz. car (Carigrad, 1059 – Efez, Sam/os/, 1078). Najstariji sin cara Konstantina X. Duke. Nakon očeve smrti (1067) vladao isprva s poočimom Romanom IV. Diogenom (suprug Mihaelove majke i skrbnice Eudocije), a nakon Romanova poraza kraj Manzikerta (1071) vladao samostalno, ali pod znatnim utjecajem filozofa Mihajla Psela i ujaka Ivana Duke. U doba njegove vladavine Carstvo je zapalo u krizu uzrokovanu prodorima Seldžuka i gubitka teritorija u Italiji u korist Normana. Neodlučan u rješavanju gorućih drž. problema, sukobio se s veleposjednicima, čiji su ga eksponenti Nicefor Votanijat (Bofonijat) i Nicefor Brijenije prisilili na abdikaciju (1078). Stupio u manastir u Efezu; na carskom prijestolju naslijedio ga je Nicefor III. Votanijat.