Srpska pravoslavna crkva (SPC), samostalna (autokefalna) pravoslavna crkva sa statusom patrijaršije. Po primanju kršćanstva na slav. bogoslužju koncem IX. st. u vrijeme kneza Mutimira i carigradskog patrijarha Focija, crkva u Srba isprva je pod jurisdikcijom Ohridske arhiepiskopije. Nastankom srp. države i njezinim jačanjem u odnosu na Bizant, sin Stefana Nemanjića, Rastko, monaškim imenom Sava (poslije sv. Sava), u Niceji 1217. postiže priznanje crkvene samostalnosti, te od carigradskog patrijarha biva “rukopoložen” za “arhiepiskopa srpskih i primorskih zemalja”. Sjedište crkve postaje manastir u Žiči, gdje je 1221. održan i crkv. sabor na kojem je Sava okrunio za kralja svojega brata Stefana s titulom Prvovjenčani. Od 1253. sjedište arhiepiskopije je u Peći, a na crkv. saboru 1346. u Skoplju, tadašnjem sjedištu Dušana, “cara Srba i Grka”, arhiepiskopija biva proglašena patrijaršijom (→ Pećka patrijaršija). Kao nacionalna crkva, SPC je imala posebno važnu ulogu u srp. pov. i drž. razvitku (→ Srbija, povijest). Od 1920. sjedište SPC-a je u Beogradu. Poglavar Crkve nosi titulu “Arhiepiskop pečski, mitropolit beogradsko-karlovački i patrijarh srpski”. SPC ima 4 mitropolije (Zagrebačko-ljubljansku i cele Italije, Crnogorsko-primorsku, Srednjezapadno-američku i Dabrobosansku), 41 eparhiju s o. 3500 parohija, o. 200 manastira, te o. 1900 svećenika. → pravoslavlje