svetost, u povijesti religija, svojstvo nečega što je sveto, ili osobina nekoga tko je svet. Pojam se razvio u okviru mističkih (magijsko-religioznih) predodžaba kao oznaka za osobe (svećenici, proroci, vidovnjaci), stvari (objekti povezani s kultom, hramovi, crkve; obredni predmeti, knjige i sl.), za mrtvace, grobove i grobljanski prostor, za “svete odnose” (podaništvo i vjernost vladaru, rodbinska i bračna veza, pripadnost plemenu, totemu, klanu, bratstvu i sl.), os. za čine: vjerske obrede, molitve, zakletve itd. Kršćanstvo je preuzelo pojam s. iz religija koje su mu prethodile (os. iz židovske i grčko-rimske), ali mu je dalo i nova značenja. Tako ga je proširilo na pojam moralnoga savršenstva, kao znak prisutnosti svetoga u svijetu i herojsko ostvarenje kršć. krjeposti. U islamu se pojam s. odnosi najprije na Božju transcendentnost, potom na čovjeka duboke vjere, neporočna života i posebnih darova (veli). U velikim ist. religijama s. je u prvom redu vezana uza sveto (brahman, nirvana, dao), ali i uza stvari i osobe koje su sa svetim povezane.