portugalska književnost, nastaje u razvijenom sr. vijeku, kada pod utjecajem franc. trubadurske lirike nastaju prvi kanconijeri udvorne lirike te prvi viteški romani vezani uz lik Amadisa iz Galije. Potkraj XV. st. Gil Vicente započinje dram. tradiciju, koja će se razviti u “zlatnom dobu” port. književnosti u XVI. st. Najvažnije je djelo toga razdoblja junačko-nac. ep renesansnoga oblika “Luzitanci”, u kojem Luís Vaz de Camões prikazuje port. pom. osvajanja koja prevodi Vasco da Gama. Taj se ep smatra jezgrom port. književnosti. Uz razvoj pastorale, XVII. st. obilježava oblikovanje barokne lirike, dok u XVIII. st. jača prosvjetiteljski pokret na čelu s tzv. lisabonskom akademijom, koja promiče načela klasicizma u književnosti. U XIX. st. razvija se romantički pokret, obilježen idejama nar. preporoda, koji predvodi J. B. Almeida Garrett, književnik raznolikoga opusa, od proze i drame, do poezije. Značajno se razvija roman, koji započinje motivima povijesnih roman romantizma da bi se otvorio prema realističkim tendencijama, među kojima se ističu Teofilo Braga, Antero de Quental kao pisci, te teoretičar Adolfo Coelho. Pod utjecajem simbolizma nastaje modernistička port. književnost, obilježena postupcima eklekticizma i oblikovanjem modernoga poetičkog pojma “saudades” /nostalgičnost/. Najpoznatiji je port. pjesnik modernističkog razdoblja Fernando Pessoa, za života je objavio samo jednu zbirku pjesama “Poruka” (1934), dok je njegova ostavština otkrila opus oblikovan pod dvadesetak pseudonima (heteronima), od kojih su najpoznatiji Alberto Caeiro, Álvaro de Campos i Ricardo Reis. U suvr. port. prozi izdvaja se José Saramago, romanopisac, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1998.