teorija kiselina i baza, teorija kojom se tumače kisela, odn. lužnata svojstva tvari. Arrhenius je definirao kiselinu kao tvar koja u vodenoj otopini disocijacijom daje ione H3O+, a kao bazu tvar koja daje ione OH–. Ta se definicija odnosi isključivo na vodene otopine. Brönsted smatra kiselinom svaku tvar koja može davati proton (donor protona), a bazu svaku ionsku ili molekulsku česticu koja može primati proton (akceptor protona). Konačno, Lewis je kiseline definirao kao akceptore elektrona, a baze kao tvari koje mogu dati elektrone (donori elektrona).