pahlavi ili srednjoperzijski jezik, jezik jugozap. skupine iranskih jezika, potomak staroperzijskoga i prethodnik perzijskoga ili farsija (te tadžičkoga). Jezik je poznat iz različitih tekstova III–VIII. st. U vrijeme sasanidske vladavine u Iranu (III–VII. st.) bio je služb. jezik države i zoroastrizma (te manihejstva) i nazivao se pârsîk, pârsîg, poslije pahlavî (prvotno je značenje bilo drugo, “partski”; naziv je odabran radi razlikovanja fârsî za suvr. jezik i pahlavî upravo za srednjoperzijski). Prvotno se govorio samo u današnjem juž. Iranu (Fars, srednjoperz. Pârs, staroperz. Pârsa), poslije se proširio na S i I. Od srednjoperzijskoga nastao je današnji novoperzijski, fârsî (takav, poarabljeni naziv od X/XI. st.), koji ima tri varijante (perzijski, tadžički, dari). Jezik se pisao pahlavijskim (nastalo od jedne varijante aramejskoga) i manihejskim pismom (nastalo od druge, palmirske varijante aramejskoga).