tabulae ceratae (lat.), drvene pločice obložene voskom, služile su za pisanje. Rimljani su tehniku pisanja na te pločice preuzeli od Etruraca i Grka. Po vosku se pisalo oštrim vrhom pisaljke, stilusa (odatle, s promjenama značenja, pojam stil za pisanje), koja je imala i plosnat kraj za brisanje, glađenje (odatle pojam tabula rasa, doslovno “glatka pločica”, poslije za nemanje podataka, nesjećanje, neznanje itd.). Više pločica moglo se spojiti vrpcama (diptih, triptih…, poliptih, grč. ptykhē sloj, nabor; svežanj je kodeks, lat. codex). Voštane su se pločice upotrebljavale veoma dugo (i do u XVIII. st.), ponajprije za učenje pisanja, za zapisivanje nacrta tekstova (koji bi se poslije prepisali na skuplje materijale – papirus, pergamenu).