belgijska likovna umjetnost. Osamostaljenjem Belgije (1830) započinje razvoj belgijske umjetnosti; za razdoblja prije toga mosanska, flamanska i holandska umjetnost. Arhitekti Tilman-François Suys i Jan-Pierre Cluysenaar u Bruxellesu i Louis Roelandt u Gentu bliski su francuskom klasicizmu. Glavni predstavnik historicizma Joseph Poelaert projektirao je reprezentativnu Palaču pravde u Bruxellesu, a pionir moderne arhitekture Victora Horta podigao je remek-djelo art nouveaua – Palaču Tassee i Trgovačku kuću u Bruxellesu; njegovi sljedbenici su Henry van der Velde i Paul Hankar. Nakon I. svjetskog rata nagla industrijalizacija zahtijeva podizanje novih naselja: Moderan grad nedaleko od Bruxellesa projektirao je glavni zagovornik internacionalnog stila Victor Bourgeois. Funkcionalizam doseže vrhunac na Svjetskoj izložbi u Bruxellesu (1958). Razvojne smjerove reprezentativne suvremene arhitekture slijede Lucien Kroll i Charles Vandenhove. Arhitekti postmodernističkog smjera jesu: Michel Benoit, Thierry Verbiest, Jo Crepain i Luc Schuiten. Početkom XIX. stoljeća u slikarstvu prevladava klasicizam, najistaknutiji slikari jesu: Joseph Paelinck i otac novijeg belgijskog slikarstva François-Joseph Navez, potom dominiraju romantični slikari: Gustaf Wapers, Antoine Joseph Wiertz i Louis Gallait uz slikare Ferdinanda de Braekeleera i Hendrika Leysa koji njeguju tradicionalno žanr-slikarstvo. Po uzoru na Barbizonsku školu osnivaju se slikarske kolonije gdje neposredno u prirodi slikaju Hyppolyte Boulenger, Isidore Meyers i Franz Courtens. Slikar i kipar Constantin Meunier radi realističke figure snažne ekspresije. Nadahnuće za portrete i krajolike Henri Evenpoel nalazi u francuskom impresionizmu. Umjetnici okupljeni u umjetničkoj grupi Moderna umjetnost preuzimaju moderne ideje iz Francuske – neoimpresionizam i fovizam (Theo van Rysselberghe, Raf Wouters). U slikarskoj koloniji Laethem-Saint-Martin nedaleko od Genta djeluju simbolisti (Fernand Khnopff i Gustave van der Woestyne). Najznačajniji belgijski umjetnici s kraja XIX. i početkom XX. stoljeća jesu grafičari Félicien Rops i Frans Masereel te dominantna ličnost slikar James Ensor, preteča ekspresionizma. Taj likovni izraz doseže vrhunac u djelima Constanta Permekea, te slikara nadrealističkih kompozicija Renéa Magrittea i Paula Delvauxa. Prvu apstraktnu skulpturu izradio je Georges Vantongerloo (“Prostorna konstrukcija”, 1917), a prvu nefigurativnu kompoziciju naslikao je Pierre Alechinsky (član grupe Cobra). Slikarstvo informela slijede Maurice Wyckaert, Jo Dealhaut, bizarnu apstraktnu plastiku izrađuje Reinhoud d’Haese, kinetičke objekte radi Pol Bury, a konceptualne ideje iznose među ostalima Etienne Elias i Marcel Broodthaers. Od 1970-ih Panamarenko, Leo Copers i odnedavno i Guillaume Bijl izrađuju instalacije, a monumentalne videozaspise radi Marie-Jo Lafontaine.