spektralna klasifikacija astron Razvrstavanje zvijezda na osnovi njihove površinske temperature i luminoziteta (ukupne snage zračenja svemirskog tijela) određenih iz njihova spektra. Prva s. k. zvijezda na četiri skupine (razreda, vrste) potječe od Angela Secchija (u 1860-ima). S razvojem spektroskopije uspostavljena je harvardska klasifikacija (1890, preinačena 1920-ih) s nizom od sedam spektralnih razreda (tipova) označenih s O, B, A, F, G, K, M koji označavaju površinske temperature zvijezda, od najtoplijih (O, B s temperaturama od o. 40 000 K) koje se zovu raniji razredi i pojavljuju kao plavo-bijele zvijezde, do najhladnijih (npr. M s temperaturama od o. 3000 K) koje se zovu kasnijim razredima i pojavljuju se kao narančasto-crvene zvijezde. Postoje još dva razreda (L, T) koji pripadaju smeđim patuljcima. Poslije su dodana tri nova razreda (R, N, S) koji predstavljaju još hladnije zvijezde. Svaki se zvjezdani razred dijeli na deset podrazreda koji se označavaju brojevima od 0 do 9 (npr. O4, B7, A0, M9, itd.). Još podrobnija podjela zvijezda uključuje postojanje emisijskih spektralnih linija (e), rotacijskih spektralnih linija (n) i pekulijarnih spektralnih linija (p). Harvardska klasifikacija dorađena je klasifikacijom MK (Morgan-Keenanova klasifikacija, 1943) u kojoj se dodaje luminozitet zvijezda (luminozitetni razredi). Luminozitetni se razredi označavaju rim. brojevima od I do VII. pri čemu I. označava superdivovske zvijezde, II. svijetle divove, III. divove, IV. subdivove, V. zvijezde gl. niza – patuljke, VI. subpatuljke, VII. bijele patuljke. Spektralni razred Sunca je G2.