Dušan Stefan, srpski car (oko 1308 – 20. XII. 1355). Sin Stefana Dečanskog i njegove prve supruge Teodore. Isprva “mladi kralj”; upravljao Zetom i okrutnim mjerama iskorjenjivao sljedbu bogumila. Svrgnuo oca i okrunio se na saboru u Svrčinu na Kosovu (1331). Ugušio pobunu zetske vlastele (1332), uspostavio dobre odnose s Bugarima oženivši se Jelenom, sestrom bugarskog cara Ivana Aleksandra. U ratu protiv Bizanta osvojio Prilep, Ohrid i Strumicu (1334), a nakon smrti bizantskog cara Andronika III. (1341) stekao albanske gradove Berat i Valonu (1343), a u Makedoniji Kostur i Ser (do 1345). Proglasio se “carem Srba i Grka” i dao okruniti u Skoplju (1346) od strane novoproglašenoga srpskog patrijarha Joanikija. Na dvoru uveo bizantske običaje i ceremonijal, vlasteli na jugu podjeljivao bizantske naslove (despot, sevastokrator i dr.). Težio zauzeti Carigrad te je prodro do Epira i Tesalije (1348). Bez uspjeha pokušavao steći potporu mletačke mornarice za osvajanje glavnoga bizantskoga grada. Bez rezultata vodio pregovore s papom tražeći da ga imenuje “kapetanom” svih kršćana u ratu protiv Turaka (1355). Ratovao je i s Ugarskom (1335, 1354) i s Bosnom (radi područja Huma). Ratovanje protiv Bosne (1350) ubrzo napušta zbog prodora Grka u Tesaliju. Godine 1349. (dopune iz 1354) donio tzv. → Dušanov zakonik, najvažniji pravni zakonik feudalne srpske države. U doba Dušanova vladanja postignut je vrhunac razvoja srednjovjekovne Srbije.