danska umjetnost, Mala sirena u Kopenhagenu
danska umjetnost, Bertel Thorvaldsen Ganimed, Kopenhagen, Thorvaldsen Museum
danska umjetnost. Iz srednjeg kamenog doba nalazi kamenog oružja i oruđa; u mlađem se razvila kultura tzv. nordijskoga kruga (megalitičke grobnice). U brončanodobnim grobnicama – tumulima – bogati nalazi nakita, oružja, oruđa i odjeće. Željezno doba započinje u ←V. stoljeću i traje do u II. stoljeća, a razvija se pod utjecajem halštatske, potom latenske kulture (kulturni krug na Jyllandu i Bornholmu). Drvena crkvena arhitektura ranoga srednjeg vijeka propala je; s početkom XII. stoljeća romaničke crkve od kamena (prvostolnice u Lundu, tada u Danskoj, te u Ribeu i Viborgu), a od 1160. od cigle koja postaje tipičan danski građevni materijal. Potkraj XIV. stoljeća razvija se gotička arhitektura (crkva sv. Knuta u Odenseu, sv. Petra u Malmöu). Renesansa se razvija pod nizozemskim utjecajem, a doseže vrhunac za vladavine Kristijana IV., kada nastaju monumentane građevine (dvorci Rosenborg u Kopenhagenu i Frederiksborg kraj Hillerøda, Burza u Kopenhagenu te grobna kapela Kristiana IV. u Roskildeu). Barokne građevine podižu se u prvoj pol. XVIII. stoljeća (prvotni dvorac Christianborg, gradska četvrt Amalienborg s osmokutnim trgom u središtu i kasnobaroknim palačama, djelo → Nicolaija Mathiesena Eigtveda). Nicolas-Henri Jardin uvodi u Dansku rani francuski klasicizam, a njegov učenik Caspar Frederik Harsdorff radije primjenjuje grčke arhitektonske elemente (kapela Fridrika V. u prvostolnici u Roskildeu). Inspiriran stilom empirea Christian Frederik Hansen u Kopenhagenu gradi Gradsku vijećnicu, a Michael Gottlieb Bindesbøll podiže Thorvaldsenov muzej u duhu historicizma. Na početku XX. stoljeća nova strujanja u arhitekturi slijedi Martin Nyrop (Nova vijećnica u Kopenhagenu), Ivar Bentsen unosi jednostavne elemente dajući im nacionalna obilježja. Nakon II. svjetskog rata među značajnije danske arhitekte spadaju Arne Jacobsen (Gradska vijećnica u Rødovreu, 1955–56), Jørn Utzon (Opera u Sydneyu 1956–73), Henning Larsen (ministarstvo vanjskih poslova, Riyadh 1984) i Johan Otto von Spreckelsen (La grande Arche, Pariz 1989). Sačuvane freske iz romanike (u Jellingu, Alstedu i dr.) i gotike (u Bornholmu, Ballerupu i drugdje) rađene su u duhu pučkoga narativnog slikarstva. Dansko renesansno i barokno slikarstvo razvija se pod njemačkim, holandskim i francuskim utjecajem. Potkraj XVIII. stoljeća javljaju se značajniji domaći slikari Jens Juel (rokoko) i Nicolai Abraham Abildgaard (klasicizam), te njegov učenik Christoffer Wilhelm Eckersberg (začetnik je nacionalnog realističkog smjera); učenici i sljedbenici ga oponašaju u slikanju krajolika, folklornih i animalističkih motiva. U slikare druge nacionalne danske škole ubrajaju se: Jørgen V. Sonne, Johan Thomas Lundbye, Julius Exner, Peter Christian Thamsen Skovgaard i dr. Skupina slikara (Peder Severin Krøyer, Laurits Tuxen, Michael Ancher i Otto Bache) okupljena u umjetničkoj koloniji u Skagenu radi u duhu naturalističkog plenerizma. Predstavnik neoromantičnog smjera je Vilhelm Hammershøi, a simbolizma Jens Ferdinand Willumsen. Od početka XX. stoljeća danski slikari sve se više uklapaju u suvremene europske struje (Wilhelm Freddie i Richard Mortensen, te Carl-Henning Pedersen i Asger Jorn, poslije članovi grupe Cobra, kao i Poul Janus Ibsen i Per Kirkeby). Oko 1980-ih prevladava konceptualna i minimalna umjetnost, potom umjetnici rabe individualnu ikonografiju u instalacijama, videozapisima kao i u tradicionalnom likovnom izrazu (Claus Carstensen, Peter Bonde, Ane Mette Ruge). Kiparska djela iz prapovijesti imaju obilježja nordijskoga kulturnoga kruga (“Sunčana kola” iz Trundholma); oznake romaničkoga stila prepoznaju se u mnogobrojnim sačuvanim antependijima i “Raspeću” u prvostolnici u Ribeu. Skulpturu kasnogotičkoga razdoblja (glavni oltar u Århusu, rad Nijemca Bernta Notkea, 1479) izvode njemački ili domaći majstori po njemačkim uzorima; kiparstvo renesanse svodi se uglavnom na arhitektonske dekoracije, a kao i arhitektura, pod utjecajem holandskih i njemačkih majstora. Tijekom XVII. stoljeća prodiru francuski utjecaji (Abraham Cesar L’Amoureux radi 1688. “Konjanički kip Kristijana V.”, a Thomas Quellinus oko 1700. izvodi raskošne barokne grobnice u prvostolnicama Århusu i Odenseu). Kipar Johannes Wiedewelt uvodi klasicizam u dansko kiparstvo; pod njegovim se utjecajem školovao kipar Bertel Thorvaldsen, glavni predstavnik strogoga klasicizma. Njegov stil dominira gotovo čitavim XIX. stoljećem ne samo u danskoj umjetnosti nego i u velikom dijelu Europe. Realističku plastiku prožetu nacionalnim duhom uvodi Herman Wilhelm Bissen. Na prijelazu iz XIX. u XX. stoljeće najznačajniji su Kai Nielsen i Anders Jensen Bundgaard. U XX. stoljeću danski kipari slijede opća europska stilska strujanja, od kojih se ističu Jørgen Haugen Sørensen, Hein Heinsen i Bjørn Nørgaard. Mlađi naraštaj danskih kipara uspostavlja individualnu mitologiju i novu ikonografiju, rade kompleksne instalacije (Cecil Carstensen, Peter Bonde) ili nastavljaju tradicionalnim metodama oblikovanja skulpture koristeći se novim kiparskim materijalima betonom, poliesterom i sl. (Michael Kvium, Øivind Nygård).